Het leven doet de hele dag een beroep op ons. Invloeden van buitenaf vormen voor een deel onze gemoedstoestand. Ben ik goed genoeg in de ogen van de ander? Ben ik goed genoeg als ouder, als collega, als kind, als vriend, als partner? Vind jij mij goed genoeg? Dan kan ik weer verder. Maar van binnen voelen we vaak nog steeds dat lege gevoel. Want jij vind mij misschien wel goed genoeg, ikzelf vind dat eigenlijk nog niet. Hoevaak krijgen mensen een compliment en weten ze het vakkundig weer om zeep te helpen. "Wat zie je er leuk uit"! "Ach, het was maar een goedkoop ding hoor". "Wat heb je dat goed gedaan"! "Ach, het stelt niet zoveel voor hoor". En zo blijven we op zoek naar de goedkeuring van de ander en wanneer we het krijgen kunnen we het maar moeilijk aannemen. Omdat we het van binnen niet geloven. Dit zijn patronen die vanuit kind zijn al zijn ontstaan. Ouders prijzen hun kind de hele dag. "Wat knap gedaan, wat kun jij dat toch goed, wat ben ik trots op jou"! Allemaal prachtige complimenten die een kind helpen groeien. En wat je aandacht geeft groeit! Alleen vergeten we daarbij dat niet alleen jij als ouder, maar ook jouw kind deze woorden mag gaan geloven. Want als je het van binnen niet gelooft, gebeurd er niet zoveel. Dan zijn de complimenten fijn om te horen, je kunt er best even lekker mee door. En daarna zul je ze weer zo vakkundig om zeep helpen. En wat als deze externe factoren, je ouders, familie enz, er niet zijn? Wat als niemand er is om jou dat zo broodnodige compliment te geven? Wie doet het dan? Juist dat is het moment. Het moment waarop je van binnen voelt hoe leeg het soms kan voelen. Hoe leeg die woorden van de ander soms kunnen voelen. Wanneer je je kind leert ook op zichzelf te vertrouwen door te vragen "Wat maakte jou trots vandaag, Waar werd je blij van, Waar ben jij tevreden over, Jij geeft de dag een 6? Wat maakt dat je het geen 5 geeft"?, zet je je kind aan om hier zelf over na te denken. Het antwoord zal misschien niet altijd jouw antwoord zijn. En dat mag, dat is juist fantastisch want je hebt je kind uitgenodigd het compliment bij zichzelf te zoeken. Je kind zal misschien zeggen, "Ik heb buiten gespeeld, of ik heb de juf geholpen, ik heb stop hou op gezegd of ik heb mijn huiswerk zelf goed gemaakt". En daar begint het, daar wordt het zaadje geplant waarin je je kind steunt om de bekrachtiging uit zichzelf te halen. Dat zaadje zal uitgroeien tot een prachtige bloem als ze volwassen zijn en waarbij ze kunnen zeggen. "Mijn ouders waren er voor mij met steun en complimenten. Maar ik kan ook trots zijn op mijzelf, omdat ik goed genoeg ben zoals ik ben. En nee, dat is niet altijd makkelijk, en anderen snappen mij misschien niet altijd maar ik snap het wel. En dat maakt mij oke, gewoon zoals ik ben"!